آیین گرامیداشت روز خیاط، به میزبانی انجمن طراحان لباس و پارچه ایران در دانشکدگان هنرهای زیبای دانشگاه تهران – تالار شهید آوینی، اینبار صرفاً یک رویداد صنفی نبود، بلکه به صحنهای برای بازنمایی وضعیت سیاست پوشاک در ایران تبدیل شد؛ جایی که میراث خیاطی و طراحی لباس، میان نهاد صنفی، ساختار دولتی و زیست دیجیتال معاصر، بار دیگر محل مناقشه و پرسش قرار گرفت.
فضای مراسم، ترکیبی از طراحان، خیاطان، دانشجویان هنر و مدیران فرهنگی بود؛ ترکیبی که خود گویای فاصله میان دانش زیسته حرفهای و زبان رسمی سیاستگذاری مد و لباس است. انجمن طراحان لباس و پارچه ایران، بهعنوان برگزارکننده، کوشیده بود روز خیاط را از سطح تقدیر نمادین فراتر برده و آن را به بستری برای گفتوگو درباره میراث پوشاک، مسئله هویت و نقش نهادها در آینده مد ایرانی تبدیل کند.
در این چارچوب، سخنان دکتر محسن گرجی، دبیر کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور، بر ضرورت «بازخوانی میراث پوشاک ایرانی» متمرکز بود؛ او با طرح ایده تأسیس «موزه مد و لباس ایران» و تأکید بر مدل «موزه مجازی مبتنی بر پلتفرم»، از آمادگی این کارگروه برای همکاری در چنین پروژهای سخن گفت. ایدهای که در ظاهر همساز با زیست پلتفرمی امروز است، اما در لایه عمیقتر، نیازمند پاسخ به پرسشهای بنیادی درباره معنا، روایت و مشارکت ذینفعان اصلی این میراث است.
در ادامه مراسم، سومبات هاکوپیان، رئیس هیئتمدیره انجمن طراحان لباس و پارچه ایران، با نگاهی انتقادیتر، به خلأ تاریخی سیاست پوشاک در کشور اشاره کرد؛ از نبود تعریف روشن برای «لباس ملی» تا بیتوجهی دولتهای مختلف به طرح موزه لباس اقوام ایران. سخنانی که در کنار ایده موزه مجازی، شکاف دیرپای میان گفتار فرهنگی و تحقق نهادی را آشکارتر کرد.
